~ ~ ~

Хавар болохоор яагаад ч юм нэг л гунигтай болчих юм. Хажуугаар өнгөрөх хосууд дэндүү жаргалтай харагдаад... Хайрлаж, хайрлуулж байгаа хүн бүр үзэсгэлэнтэй санагдаад, хайрын тухай дуу бүхэн гунигтай сонсогдоод, намуухан үдшийн сэвшээ салхи нь хүртэл цаанаа л нэг санаашраад байгаа юм шиг нэг л уйтгартай...
Хавар чи дөрвөн улирлын эхлэл байлтай. Ертөнц хуучин бүхнээ шинээр сольж, цэцэг навч өндийн соёолж, шинэ амьдрал, шинэ ертөнц дахин мэндэлнэ. Хүмүүсийн хувьд ч мөн шинэ бүхнийг хүсэн хүлээдэг. Гэтэл намайг яагаад ийм их гуниг нөмөрчвөө. Зав л гарвал санаашраад, гүн бодолд автаад, сэтгэл нэг л тавгүй...Ийм байдалдаа дургүй хүрч байна. Юу ч бодолгүй, юунд ч санаа зоволгүй, найдвар, хүлээлтгүйгээр бүхнийг мартаад зүгээр л ирээдүйг харахыг хүснэ.
Гэрэлт зуланд хүслээ шивнээд зах хязгааргүй тэнгэрийн мандалд хөөргөхийг хүснэ...